Nishchint’s Desk

आकाशवाणीचे हे मुंबई केंद्र आहे! भावगीतांचा कार्यक्रम सादर करीत आहोत भावसरगम. "कोमेजून निजलेली एक परीराणी उतरलेले तोंड डोळा सुकलले पाणी रोजचेच आहे सारे काही आज नाही माफी कशी मागू पोरी मला तोंड नाही" श्रोतेहो, आत्ताच आपण संदीप खरे व सलील कुलकर्णींनी ह्यांनी गायलेली 'दमलेल्या बाबाची कहाणी' हे..... , निवेदकाचे पुढचे बोलणे वातावरणात विरत होते. केतकीच्या कानात फक्त 'दमलेल्या बाबा ची कहाणीचे' सूर घुमत होते. डोळ्यातील टपोऱ्या थेंबातून आठवणींची गंगा वाहत होती. अश्रूंच्या त्या चवीत ती बाबासोबतच्या आठवणींची गोडी चाखत होती. बळवंतरावांच्या सततच्या बदलीच्या नोकरीमुळे त्यांचा घरात पाय ठरत नसे.आपल्या अश्या ह्या नोकरीमुळे आपल्या एकुलत्या एका लेकीचे व पत्नीचे हाल होऊ नयेत म्हणून ते एकटेच फिरतीवर असत. पण ज्या वेळी ते घरी असत तेव्हा ते जास्तीत जास्त वेळ केतकी सोबत घालवत. त्या धुसर दृष्यातही केतकीला पाठंगुळीवर घेऊन पळणारा, तिच्या आजारपणात जागणारा, तिला आईस्क्रीम खाऊ घ

This is the Mumbai station of “Akashwani” We now present the “Bhav-Sargam” programme on emotional songs. “One fairy fell asleep fully withered Disparity on face and tears in eyes dried This is the routine; nothing new today I can’t stand with a sorry face every day…………” Audience, You all just heard the song “The tale of a tired father” sung by Sandeep Khare and Salil Kulkarni. The words of the anchor were fading in the atmosphere. The lyrics of “The tale of the tired father” were echoing in the ears of Ketki. All the memories were flooding out in the form of tears in her eyes. She was reliving and tasting those sweet moments with her father in each drop of the tears. Balwantrao's job called for frequent relocation, due to which he was not able to spend time at home. Because of this nature of his job, he had opted to relocate alone and stationed his wife and only daughter

अजित मंद निळा प्रकाश ड्रॉइंग रुम मध्ये पसरला होता. समोरच्या खिडकीला लागूनच मोठा फिशटॅन्क ठेवला होता. खिडकीला लावलेले पडदे वाऱ्याच्या मंद झुळकीवर हलकेच झुलत होते. झुंबराचा किण-किणाट रात्रीच्या शांत वातावरणात एक लय धरत होता. त्या लयीत निरनिराळे रंगीत मासे जणू काही तालधरुन गिरक्या घेत लक्ष वेधून घेत होते. बेडरूममधून त्यांच्या या हालचाली, पळापळ बघण्यात वेळ कसा जायचा हे कळायचेच नाही. गेल्या महिन्यापासून अजितचं हे रूटीन झाले होते. अजितची ब्रेन ट्युमरची ट्रीटमेंट चालू होती. महत्वाचे ऑपरेशन यशस्वी झाले होते. आता त्याला recovery, ला वेळ द्यायचा होता. आराम आणि वेळचे-वेळी औषधं याने तो महिन्याभरात ऑफिसला रूजू होणार होता. गेल्या काही महिन्यांपासून पगार बंद पण खर्च बेबंद होत होता. तरीही त्याच्या चेहऱ्यावर कुठलाही ताणतणाव नव्हता. त्याने समोर आलेली परिस्थिती स्वीकारली होती; आनंदाने नाही, तर समंजसपणे. आजारपण वा दुखणे, येणे न-येणे त्याच्या हाती नव्हते, पण त्याच्याकरिता समाधानाची बाब ही होती की अश्या