Nishchint’s Desk

आनंद मागच्या आठवड्यात मस्त लॉन्ग वीकएंड मिळाला. पावसाची रिपरिप चालू होती आणि मस्त दुपारची झोप होऊन हातात चहाचा कप होता. समोरच शेल्फवर  "आनंद" पिच्चरची सीडी दिसली. जे आज ५० - ६० वयाच्या पुढे आहेत, त्यांनी "आनंद" नक्कीच बघितला असणार! अमिताभच्या करियरची सुरवात खऱ्या अर्थाने ह्या पिच्चरने झाली, असं म्हणतात. सोबत होता "काका" म्हणजे "राजेश खन्ना".  मला वाटतं  "अभिताभ व राजेश खन्नाचा" हा  एकमेव सिनेमा असावा. पिक्चरचे स्क्रिप्ट उत्तम होतच पण गाणीसुद्धा भावस्पर्शी होती. "ज़िन्दगी कैसी है पहेली  हाय, कभी तो हँसाए, कभी ये रुलाये" मंडळी! ह्यातील शेवटचा सिन एकदम अंगांवर काटे आणणारा! राजेश खन्ना मरणाशी झुंजत असतो त्याला प्रचंड श्वास लागलेला असतो. त्याचे हे हाल इतरांना बघवत नसतात पण ते हताश असतात. काकाला  नाटकांची आवड असते त्याच्या एका आवडत्या नाटकातील टेप तो लावायला सांगतो. "मौत तू एक कविता है ..... " . इकडे काका

बळवंत जोशी – चिन्मय बळवंतराव, रांगेतून बाहेर पडले. पासबुकातील रक्कम त्यांनी नजरेखालून घातली आणि त्यांच्या चेहऱ्यावर स्मित उमटले. टाळयांच्या कडकडाटात श्री बळवंत जोशी ह्यांच्या निरोप समारंभाची सांगता झाली. कंपनीच्या नियमानुसार त्यांना सोडण्यासाठी गाडी आणि बरोबर HR चा हेड होता; चिन्मय नुकताच जॉईन झाला होता. “साहेब, निघायचं?” चिन्मयने बुके व प्रेझेन्टस ठेवता ठेवता विचारलं. “Yes! Young Boy!” जोशीसाहेबांनी ब्लेझर शोफरकडे दिला आणि रिलॅक्स होऊन बसले. “साहेब, आता पुढे काय?” चिन्मयने गप्पांकडे विषय वळवला. अरे! पुढे काय ह्याचे मला काही विशेष वाटत नाही कारण आवडत्या क्षेत्रात काम करून अर्थाजन करावयाचे ठरवलेले होते त्यामुळे कामात आनंद होता त्यामुळे उगीचच निवृत्तीकडे (retirement) डोळे लागलेले नव्हते. आता तेच काम पुढेही करायचे. काय आहे चिन्मय, आपण उगीचच ५८, ६० ह्या आकड्यांचा बागुलबुवा करून घेतो आणि नवीन काही शिकायची उमेद मारतो. “ओ! YES! म्हणजे, तुम्ही अजून शिकणार?” “Wow, Sir!